تفکر

 

 

 

 

View this post on Instagram 

 

 

 

 

 

 

 

 

فلسفه برای کودکان و نوجوانان (فبک) یا فکرپروری برای کودکان و نوجوانان برنامه‌ای برای آموزش تفکر عمیق فلسفی است که به پرورشِ قدرتِ استدلال، داوری و تمیز در کودکان و نوجوانان می‌پردازد و دستِ کم، سه گونه تفکر نقادانه، تفکر خلاقانه و تفکر مراقبتی را در ایشان پیشرفت می‌دهد.

A post shared by کلام اول (@kalaame_aval) on Jun 26, 2019 at 4:52am PDT

جهت دریافت مشاوره با شماره های 0910921022 یا 07132356613 تماس بگیرید

لطفا نظر و سوال  خود را در زیر درج کنید

 

تفکر انتقادی(بخش چهارم)

ارزش‌های پایه(بخش اول)

تفکر انتقادی (که از آن با عنوان سنجشگرانه اندیشی نیز یاد می‌شود) اندیشیدن سنجشگرانه بر مضمون حرفهایی است که می‌شنویم و می‌خوانیم و بررسی دقیق استدلالهایی است که آن حرف‌ها به کمک آن‌ها خود را استوار جلوه می‌دهند.

انتقاد به معنای سنجیدن است نه ایراد گرفتن؛ غرغر کردن، بهانه گرفتن، عیب‌جویی و بدخویی را نباید به عنوان تفکر انتقادی در نظر گرفت.[۹] دو گونه اندیشه انتقادی قابل تصور است: یکی خود خواهانه یا سفسطه‌ای که فرد سعی می‌کند با استفاده از قدرت تحلیل خود به منافع شخصی برسد و دیگری درست بینی یا بی‌طرفی که در آن فرد سعی می‌کند تمام جوانب امر را به صورت یکسان و بدون ارجحیت دادن به دلایل احساسی و منفعت طلبانه ببیند.[۳]

روشن‌اندیشی

تفکر انتقادی در هنگام سنجش‎گری از ارزش‌های فکری خاصی حرکت می‌کند. متنی را می‌خوانیم که موضوع در آن چنان پیچانده شده که هیچ نمی‌توان از آن سر درآورد، در حالی که اصل قضیه ساده‌است و ما باید آن را با آگاهی و دقتی متعارف درک کنیم. در این‌جا به نویسندهٔ آن انتقاد می‌کنیم که نه روشن‌اندیش، بلکه تاریک‌اندیش است. پس روشنی یک ارزش در تفکر انتقادی است. ما می‌خواهیم به روشنی برسیم. می‌پرسیم و می‌پرسیم، و با این کار گویی نقب زنیم تا از پهنه‌ای تاریک به روشنایی گام بگذاریم. به نویسنده انتقاد می‌کنیم که مفهوم‌ها و گزاره‌هایش دقت ندارند.

دقت نیز یک ارزش مهم در تفکر انتقادی است. مفهوم یا تعریف دقیق مثل یک ابزار دقیق است، چنگ می‌زند و آن بخش از واقعیت را که می‌خواهد بگیرد، می‌گیرد. ابزار نادقیق به هدف نمی‌خورد و بعید نیست که موضوع کار را خراب کند. مته را کج می‌زنیم و پیچ مسیر غلطی را می‌رود. مفهوم نادقیق نیز ذهن را به جایی نامربوط می‌کشاند.

بدیهیات

ارزش دیگر در تفکر انتقادی بداهت است. آنچه بدیهی است وضوحی شهودی دارد، یعنی ما بنابر تجربه مستقیم خودمان یا خردورزی‌مان می‌دانیم که درست است، انگار ما در ذهن یا در واقعیت در کمال آگاهی شاهد آن هستیم.

اگر ما از امور بدیهی حرکت کنیم و با شیوهٔ سنجیده‌ای در ترکیب، اطلاعات خود را از آن‌ها درهم‌ آمیزیم، به آگاهی پیچیده‌ای می‌رسیم که چون ریشه در امور بدیهی دارد، احتمال می‌رود که درست باشد. می‌گوییم احتمال می‌رود، چون همیشه ممکن است در ترکیب اطلاعات اشتباه صورت گیرد. وقتی متنی را با دید انتقادی می‌خوانیم، توجه داریم که آیا گزاره‎های آن با بدیهیات تجربی و عقلی همخوان هستند یا نه.

از عبارتهایی چون «واضح و مبرهن است» نیز به همین طریق سوءاستفاده می‌شود. می‌نویسند: «واضح است که…» ما باید مکث کنیم و بپرسیم: واقعاً واضح است؟ یا می‌نویسند: «مبرهن است که…» یعنی در مورد موضوع برهان عقلی آورده‌اند. باید بپرسیم: واقعاً موضوع مستدل است؟ عبارتهایی مثل «بدیهی است که…» و «واضح و مبرهن است که…» ما را دعوت می‌کنند که ادعایی را که به دنبال آن‌ها می‌آید، بی هیچ اندیشه‌ای بپذیریم. اندیشه انتقادی به ما می‌آموزد که در اینجا باید درست رفتار معکوسی داشته باشیم، یعنی دقت ورزیم که آیا ادعا به راستی پذیرفتنی است یا نه.

مطلب تفکر انتقادی هنوز ادامه دارد...

منابع:

3. Critical Thinking: Tools for Taking Charge of Your Professional and Personal lif, BY Richard W. Paul, Linda Elder, 2002

 9. ارزشهای پایه در اندیشه انتقادی

کودک و بازی

بازی  یکی از اعمال روزمره کودک است و کوششی است که به تمام وجود او بستگی دارد .بازی بهترین شکل فعالیت طبیعی هر کودک محسوب می شود و مناسبترین  راه برای بروز و رشد استعداد او بشمار می رود. بچه ها در مورد مسائل و دنیای پیرامون خود بسیار کنجکاوند.آنها دانش آموزان مشتاق و علاقمندی هستند که با پرسیدن سوالات پی در پی به دنبال یافتن دلیل هر مسئله ای  هستند و می خواهند برای همه مشکلات راه حلی پیدا کنند .

در این دوران با آموزش صحیح و قدرت تجزیه و تحلیل  مسائل و تفکر منطقی در آنها رشد چشمگیری خواهد کرد .

رفتار کودک در بازی

اگر به رفتارهای یک کودک در حین بازی دقت شود فهمیده خواهد شد که او به طور دائم در حال فکر کردن است تا بتواند مشکلات فردی خود را در ارائه راه حل های کارآمد و جدید به موجودات خیالی بازی خود ثابت کند.

اگر او در معرض مسائلی قرار گرفته شود که حس کنجکاوی او را تحریک کند و برای او جالب و هیجان انگیز باشد در واقع یادگیری بایش راحت تر شده و او در مسیری  درست قرار گرفته است .

در این حالت فرزند همیشه آموزش را نوعی تفریح و سرگرمی تلقی می کند.نه تنها از نشستن سر کلاس و یادگیری مطالب خسته نمی شود بلکه از آن لذت خواهد برد . این خود زمینه ای برای پیشرفت های علمی بیشتر او در آینده است.

حالا سوال اینجاست که با توجه به اهمیت بازی در رشد کودکان ما تا چه اندازه از بازی ها آگاهی داریم ؟

آیا بازی مناسب را می شناسیم؟

آیا زمانی را در روز به بازی با کودکانمان اختصاص می دهیم؟

*لطفاسوال و نظرتون را در قسمت زیر درج کنید